Şu dünyada, en güzel şey çocuk olmak. Çünkü, en küçük seyler bile mutlu ediyor çocukları. Geçen otobüs duragindayim. Bir tane çocuk, otobüs geldiği için deliler gibi sevindi. Ayni anda da bagiriyordu. "Otobüs geldi, otobüs geldi" diye. O an düşündüm. "Hayat cocuklara güzel heralde sadece" dedim. Derinden bir, "Ahh" çekerek cocuklugumu özledim.
Sanirim hepimiz, istisnasiz tekrar cocuklugumuza dönmek isteriz. O sorumluluktan kurtulmus, derdimizin sadece oyun oynamak olduğu zamanlara. Çünkü, hepimiz sorumluluklarimizin altında eziliyoruz. Kaçacak yer ariyoruz. Iste, tam bu noktada tekrar çocuk olmak hevesi sarıyor bizi. O yüzden hepimiz imrenerek bakariz çocuklara. Neselerinden bir parça da biz almak istiyoruz.
Gülmeyi unutturdu hayat bize. Artık, sadece iş cikislarinda mutlu oluyoruz. Bir de cuma günleri. Gerisi hayatin hengamesi. "Icindeki çocuğu oldurmemek" diye de bir kavram var. Ciddi ciddi düşündüm. Icimdeki çocuk olmuş mu, olmemis mi karar veremedim. Bazen cok çocuksu düşünüyorum ve davraniyorum. Ama ben, 7/24 cocuksu olmak isterdim. "Öyle de olur mu?" demeyin, oluyor. Benim o tarz arkadaslarim var. Onlara da hayranim. Ama benim karakterim öyle değil işte.
Neyse, tekrar cocuklara dönelim. Çocukların konusmalari, davranislari hep dikkatimi çeker. Onları ilgiyle izlerim. Gulumsememe engel olamam. Imrenerek bakarim. Ve bir kaç dakika da olsa, bu dünyadan cekip cikaririm kendimi. Bu konu hakkında yaz yaz bitmez. Benden bu kadar. Sizlerin eklemek istedikleri olursa, gözüm başım üstüne. Bir dahaki yaziya kadar sağlıcakla kalin.
Foto kaynak : http://www.sitebuilderreport.com/stock-up
Blog linki : yasamdanyazilar.blogspot.com.tr
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder