Bu cumartesi, kardeşim ve ailesi Antalya'ya gidiyor. Is icin. Burada bir çağrı merkezinde calisiyordu kardeşim. Üç yıldan fazla olmuştu orda calisali. Ama geçen hafta ayrıldı. Çünkü kendisine vaad edilen terfi verilmedi. Bir de üstüne daha da statüsünü düşürmeye kalktilar. O da bu duruma restini çekti. Şimdi yeni bir hayat için Antalya yollarina dusecekler.
Kardeşim, eşi ve yegenim Aras. Cumartesi sabahi cikacaklar yola. "Neden Antalya?" derseniz de. Antalya'da ortak bir arkadaslari var ikisinin. Orada bir magazada calisiyormus. Bizimkilere de, "Burada is cok. Gelin" demiş. Onlarda bunun üzerine gidecekler işte Antalya'ya. "Birinin lafı üzerine gidilir mi Antalya'ya?" derseniz. Ikisinin de yakin arkadaslari. Ve guveniyorlar.
Aras'i çok ozleyecegiz tabi. Adami iki üç gün gormeyince ozluyoruz da. Şimdi Antalya'lara gidecek. Ozlenmez mi? Aras, ucaga binerken, uçağa bindiginde eminim durmadan anne, babasina sorular sorup duracak. Zaten uçaklara deli oluyor. O da sevinçten havalara uçacak. Ilk ucak deneyimini görmek isterdim Aras' in. Bir ay kalacaklar, ortama bakacaklar. Istedikleri gibi olmazsa tekrar geri donecekler. Ise giremeseler, donseler bile, en azindan Antalya'yi görmüş olacaklar. Bir deneyim olacak onlar için. Bir de hayata böyle bakmak lazım. Illa her işte başarılı olacagiz diye bir şey yok. Basarisiz oldugumuzda da, "Bu da benim için bir deneyim oldu" diyebilmeliyiz. Ve onumuze bakmaliyiz. Takilip kalmamalıyız. Ne diyelim. Her şey gonullerince olsun. Bir dahaki yaziya kadar sağlıcakla kalin.
Foto kaynak :
http://www.sitebuilderreport.com/stock-up#q=&page=3
Blog linki : yasamdanyazilar.blogspot.com.tr
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder